SDS JO19-1: HET seizoen

Sneon 22-6-2019
22 juni 2019
Weppers woansdei 26-6-2019
26 juni 2019

Steven Vellinga skreaun in prachtich stik oer it seizoen fan SDS JO19-1 mar wie de helte fergetten yn alle euforie. Hjir it hiele ferhaal!

HET seizoen

Ergens op een warme zomerdag (het zal Juli of Augustus zijn geweest) kwamen Pieter de Boer en Henk Mulder met de 15-koppige selectie van de JO19-1 van SDS bijeen om te beginnen aan het nieuwe jaar. Het nieuwe jaar zou bestaan uit twee halfjaarcompetities. Eerst moest het team zich focussen op de eerste competitie.

In het eerste halfjaar stonden er mooie wedstrijden op het programma, zo moest er gespeeld worden tegen Bolsward, Makkum en Workum. Dit zijn ploegen waar veel oud klasgenoten van de jongens in zitten. Het seizoen werd zoals gewoonlijk gestart met de beker. De ploeg zag kansen om door te gaan, ook al zou dit heel lastig worden. De eerste wedstrijd werd gelijk tegen FVC verloren. Met 4-1 maar liefst. De beker droom was snel voorbij nadat er ook tegen Workum verloren werd ( 2-3). MKV kon nog ter nauw en nood verslagen worden (2-3) maar met enkel 3 punten eindigde de JO19 3e, het bekeravontuur was voorbij.

Na de tegenvallende bekerresultaten moest de ploeg zich focussen op de eerste competitie, deze zou uitlopen op een deceptie. Het doel was om met de top 4 mee te draaien. De eerste wedstrijd viel al erg tegen, er werd verloren tegen Heeg, de jongens waren des duivels, “Hoe kunnen we nou verliezen van Heeg!” De JO19 zou gedurende het seizoen nog veel meer van dit soort momenten hebben. De week erop werd er nog van Heerenveen gewonnen maar daarna ging het al gauw bergafwaarts. Er werd verloren van Balk, Makkum, Akkrum, en Oldeholtpade. Na Oldeholtpade donderde het weer eens in de kleedkamer. De ploeg zat er verslagen bij en was gefrustreerd, de week erop zou nummer 2 Workum op bezoek komen, een ploeg waar veel oude bekenden bij zitten en waar absoluut niet van verloren mag worden, echter leek een resultaat ver te zoeken. SDS stond bijna laatste en Workum was ‘the best of the rest’. “We kunnen niet eens van Oldeholtpade winnen, niet eens tegen een paar lompe lui uit Oldeholtpade!” Voor ons was Oldeholtpade een dorpje in the ‘middle of nowhere’ waar gevoetbald werd op een weiland tegen een elftal met het voetballende vermogen van een ezel met twee linkerbenen. In dat geval waren wij een soort verlamde ezel, want er werd rustig verloren tegen datzelfde Oldeholtpade (3-1).

De week erop kwam dus het gevreesde Workum op bezoek, de ploeg stond 2e en had alleen punten laten liggen tegen LSC, die eigenlijk als buitenstaanders werden beschouwd. Het was 27 oktober. Het seizoen begon op 1 september en pas op 27 oktober liet de ploeg van Henk Mulder en Pieter de Boer voor het eerst zien wat het in zijn mars had. Workum werd het eerste halfuur van de mat gelopen, de jongens wisten niet was ze overkwam. SDS maakte er 2 in datzelfde eerste halfuur, maar verzuimde om er veel meer te maken. In het laatste kwartier van de eerste helft werd alles weggeven. De JO19 zakte wat in en zag door wat domme fouten en een vrije trap nog voor de rust tegen een achterstand aan. De ploeg moest zich herpakken en gelukkig lukte dat ook, nadat Workum de 2-4 had gemaakt kwamen de jongens terug, zelfs de rode kaart van Luuk van der Schaar zat een resultaat niet in de weg. Het werd uiteindelijk 4-4. Dit punt was van harte welkom en werd dan ook gevierd als een overwinning.

De JO19-1 kon dit geweldige resultaat helaas geen vervolg geven, het team behaalde na 10 wedstrijden 7 punten waarmee het op een negende plek eindigde.

Het 2e seizoen moest beter, er werd zelfs gespeculeerd over een eventueel kampioenschap. Het 2e seizoen begon goed met een simpele 4-0 overwinning tegen FVC uit Leeuwarden. Door blessures behaalde SDS wat mindere resultaten, zo werd er verloren van Sint-Anne, Makkum en zelfs Berlikum die op dat moment onderaan stond. SDS zakte naar de laatste plaats, een dieptepunt voor de spelers. Het seizoen leek als een nachtkaars uit te gaan. “We doen het nog slechter dan het eerste halfjaar.” werd er geroepen. De week na Berlikum werd er dan wel weer tamelijk eenvoudig van MKV gewonnen. De ploeg uit Leeuwarden stond tweede maar werd door de jongengs van SDS kinderlijk eenvoudig weggezet met 4-0. Na wat rekenwerk kwamen de jongens erachter dat het gedroomde kampioenschap nog steeds mogelijk was. Alles moest dan gewonnen worden. Gelukkig kwamen jongens als Sjoerd de Boer en Steven van der Pol terug van blessures en kon er vaker een beroep gedaan worden op de JO17. Jongens Als Stan Korbach, Eeltsje Postma, Anco Bervoets en Kevin den Haan pasten goed bij het elftal. Dit zorgde ervoor dat de ploeg niet telkens met een elfkoppige selectie de deur uit hoefde te gaan. Het was meteen te merken, er werd maar liefs met 1-8 gewonnen van FVC, zelfs Sint-Anne werd thuis met 5-1 afgeslacht. De week daarop stond Makkum op het programma, Volgens SDS de zwaarste ploeg in de competitie. Door hatrickhero Wierd Hofstra werd ook deze tegenstander over de knie gelegd, de wedstrijd eindigde in een 2-3 overwinning voor SDS. Alles kon nog, twee wedstrijden winnen en SDS was gewoon kampioen, wie had dat nog verwacht. De week erop werd ook Berlikum verslagen (4-0). De JO19 mocht de kampioenswedstrijd spelen!

18 mei was het dan eindelijk zo ver, de belangrijkste wedstrijd van het jaar staat op het programma. MKV uit Leeuwarden tegen SDS. De koppies van de jongens zagen er gespannen uit, na een lange warming-up en een speech van Pieter de Boer kon er dan eindelijk gevoetbald worden. SDS begon moeizaam aan de wedstrijd, het leek alsof er niet met de spanning omgegaan kon worden. De jongens groeiden in de wedstijd en Wierd Hofstra zorgde zelfs voor een voorsprong. In de tweede helft kwam MKV op 1-1 door een onterecht strafschop. Na twee onterecht afgekeurde goals zorgde Tjitse Postma er ver in blessuretijd uiteindelijk alsnog voor dat de JO19 de comeback compleet maakte. De JO19 was kampioen geworden en dat zou nog lang gevierd worden. Terug in de kleedkamer klonk nog één keer het befaamde You’ll Never Walk Alone van Gerry &The Pacemakers, wat met volle borst door de spelers werd meegezongen. Het zou nog een hele lange avond worden met vele momenten om nooit te vergeten.

Steven Vellinga