Weppers freed 7-12
6 december 2012Weppers sneon 8-12
8 december 2012Soms hebben ze er helemaal geen zin in, vlaggen
Maar omdat niemand echt wil,
springen ze toch maar over het hekje om die vlag aan te pakken.
Ze ritsen hun jassen omhoog,
geven hun mobieltje af aan een kennis en bemannen
Die smalle strook tussen hekwerk en zijlijn.
Ze zijn met duizenden, iedere week weer.
Anonieme mannen (meestal) die hun best doen het spel te volgen, terwijl ze tegelijkertijd niets willen missen van hun oogappel, die ergens op het veld zijn of haar kunsten vertoont.
Als hun ploeg scoort, doen ze hun best niet te juichen.
Het is een ondankbaar vak, grensrechter.
Want je kunt niet alles in de gaten houden, Je bent er niet voor opgeleid
En de beloning bestaat doorgaans uit niet veel meer dan een hoofdknik van de scheidsrechter
Het moeilijkst zijn de momenten wanneer je aan een kant loopt te vlaggen
Van publiek dat niet aan jou kant staat.
Het zijn de momenten waarbij je bij voorbaat ongelijk hebt.
Uit is altijd in, buitenspel is altijd onterecht. Dat weet je als grensrechter,
Je accepteert het.
Het gaat om de manier waarop het partijdige publiek
haar ongelijk meent te kunnen opeisen.
Met respect…. een enkele keer
Met humor… soms
Maar veel te vaak op niet mis te verstane wijze.
Met krachttermen of scheldpartijen zelfs
En soms, iedere keer is er één teveel- met geweld.
Zoals afgelopen weekend. Een eenvoudige man, 41 jaar.
Een voetbalvader die ’s ochtends opstond, zijn vrouw een kus gaf en met zoonlief naar de voetbalclub reed.
Misschien wist hij vooraf niet eens dat hij zou vlaggen, die dag.
Het zou de laatste keer worden dat hij langs de lijn draafde,
In de kou en regen van zomaar een zondagmiddag.
De laatste keer dat hij zijn zoon zag rennen, de laatste keer dat hij zag hoe groen het gras was.
Onze gedachten gaan uit naar Richard Nieuwenhuizen.
Een man die symbool staat voor iedere vlaggende vader of doodgewone liefhebber langs de velden.
Het zijn vrijwilligers, het zijn mensen.
Daar heb je vanaf te blijven…..